مقدمه

---

 

در روزگاری زندگی می‌‌کنیم که هر دم عرصه بر آدمی تنگ‌‌تر می‌‌شود و روحیه بیش‌ازپیش از دست می‌‌رود، چنان‌که گویی در شبی تار گرفتارشده‌‌ایم که به درازا کشیده و این درازا امید به سحر را تضعیف کرده است، در این میان عده‌‌ای در مناصبشان، قدرت می‌‌طلبند و عده‌‌ای در معابدشان منجی، عده‌‌ای به مستی سرگرم و عده‌‌ای به بت‌‌پرستی؛ و جملگی منتظر گشایشی هستند که سال‌هاست در راه است.

آیا به‌راستی گشایشی در راه است؟

 

مگر غیر از این است که آدمی حاصل رفتارهای خود و نسل‌های قبل خود را چون خرمنی درو می‌‌کند و بذری از نتیجۀ آن را برای نسل‌های بعد به خاک می‌‌سپارد تا آنان نیز، همان کنند!

نه، غیر از این نبوده و نخواهد بود.

اما به‌راستی اگر به این سادگی است، چرا نتوانسته‌‌ایم فقط بذر نیکی بکاریم تا سراسر میوه نیکی برداشت کنیم و از این ظلمت برهیم؟ چرا حالمان چنین است؟

رازی در میان است. رازی که با وجود عیان بودنش از چشمانمان پنهان است و آن‌ها نمی‌‌خواهند که بدانیم!